„Na czym polega ta ‘inność’? Powiedzcie krótko, czym różnicie się od szkoły systemowej?” 

Różnimy się bardzo. Wieloma rzeczami i opowiedzieć o wszystkich się nie da. Ale nie zostawimy pytania tak całkiem bez odpowiedzi. Poniżej kilka punktów:

• Na pierwszy rzut oka – estetyką. W szkole waldorfskiej jest ona bardzo przemyślana - w idealnym przypadku pomaga i architektura, w mniej idealnym przypadku ważne są kolory ścian i bardzo świadome obchodzenie się z barwami, naturalne materiały, nawiązania do pór roku, ciągle zmieniające się wystawy prac uczniów. Ważną rolę ogrywa tablica – staromodna tablica, na której staromodną kredą nauczyciele wyczarowują przepiękne rysunki. 

• A na ‘pierwszy rzut ucha’ – brzmieniem. Nie ma tu charakterystycznego dla szkoły kontrastu między dźwiękiem lekcji i dźwiękiem przerwy – oddzielonych przenikliwym wyciem dzwonka. Na lekcjach z poszczególnych klas dobiegają śpiewy, muzyka fletów, chóralna recytacja. Bo przez sztukę ludzie rozwijają się najpełniej! Na lekcji też bywa zupełnie, zupełnie cicho, co w dzisiejszych czasach przestaje być oczywiste. Tymczasem ważne, by umieć być w ciszy. I przede wszystkim – by umieć aktywnie słuchać innych. Też na przerwie, choć na przerwie jest raczej głośno – słychać, krzyki, piski, śmiechy.  Oczywiście na podwórku, bo tam spędzamy przerwy. Za to nie słychać telefonów, bo  się ich w szkole nie używa (jedynym miejscem, gdzie można ich używać, jest sekretariat, te zasady obowiązują też dorosłych), pielęgnujemy tu kulturę bycia ze sobą „w realu, tu i teraz”, bycia naprawdę, a nie półgębkiem, znad ekranu.

• Nie stawiamy ocen. Nie odwołujemy się do strachu przed oceną, ani do chęci bycia lepszym od kolegi (albo niechęci do bycia gorszym). Po prostu jesteśmy i pokazujemy piękno świata, to, jaki jest fascynujący. Naprawdę, na ogół nie trzeba nic więcej. I dzięki temu budzimy wewnętrzną motywację do poznawania i do działania. Nie działam, by zdobyć dobrą ocenę lub ze strachu przed złą, działam, bo chcę, bo widzę w tym sens!

• To nie oznacza, że zawsze wszystko jest dobrze i nigdy nic nie poprawiamy – wprost przeciwnie: dużo poprawiamy, dopieszczamy, pokazujemy błędy i uczymy się dobrego, mądrego z nimi obchodzenia. Dobry nauczyciel to nauczyciel, który motywuje do rozwoju, a nie po prostu dużo chwali.

• Bardzo dużo rysujemy, malujemy, lepimy z gliny, tworzymy – żeby tego właśnie się uczyć: tworzenia. 

• Pracujemy rękoma – żeby tworzyć, żeby nabierać zaufania i wiary we własne możliwości, żeby mieć ręce coraz sprawniejsze i w przyszłości nie bać się kapiącego kranu, ale też – żeby dzięki działaniu uczyć się rozumieć świat. Poznawać go - nie z podręcznika, tylko ‘głową’, na pamięć, ale rozpoznawać go swoim działaniem, łączyć się z nim.

• Wiemy, jak bardzo ważna jest praca w grupie. W dobie rozszalałego indywidualizmu stawiamy na bycie razem, pracę razem. Uczenie się od siebie, pomaganie sobie, wzajemne szlifowanie się - dzięki kontaktom z innymi. Kultywujemy występy, przedstawienia, święta. Budujemy społeczność i jest ona dla nas bardzo ważna.

• Mamy zupełnie inny koncept dotyczący nauczania: jeden wychowawca prowadzi nauczanie zintegrowane przez 8 lat szkoły. I to jest wyzwanie! Do tego pracujemy w blokach (cyklach czy epokach) przedmiotowych. W oparciu o autorskie programy nauczania. To wymaga od nauczyciela bardzo dużo pracy i kreatywności. I takiego nauczyciela dajemy dzieciom jako przewodnika. Z przekonania, że za młodu uczymy się przez naśladowanie i w oparciu o autorytet. Taki autorytet, na który możemy spoglądać z szacunkiem, podziwem i miłością.

• Ruch, działanie, dyscyplina, wytrwałość – to są dla nas bardzo ważne sprawy. I mocno pielęgnujemy je na co dzień.

• I wreszcie: Wierzymy, że człowiek to coś dużo więcej niż zlepek genów i wpływów środowiska. Duchowość człowieka to nie jest dla nas tylko pięknie brzmiąca fraza. Stosujemy pedagogikę, która opiera się na antropozoficznym obrazie człowieka i zakłada szacunek dla Indywidualności drugiego człowieka. Każde dziecko przynosi ze sobą jakąś zagadkę – dorosły jest po to, by pomóc mu ją rozwiązywać (tu zwracamy uwagę, że nie jest po to, by rozwiązywać za dziecko i że tryb niedokonany – ‘rozwiązywać’ a nie „rozwiązać’ – nie jest przypadkowy).

Moglibyśmy tak pisać jeszcze bardzo, bardzo dużo. Ale zamiast tego – zapraszamy do kontaktu. Tym bardziej, że – to kolejny punkt - wierzymy w istotność spotkania i rozmowy na żywo.